මේ
වෙලාවෙම කවුද? හිතට ආවේ කේන්තියක් මුසු සිතුවිල්ලක්. අපි දෙන්නාම ගිහින් දොර ඇරියා.
"ආ
මේ සීතා නැන්දානේ" එහා ගෙදර නැන්දා ඇවිත්.
"පුතා
ඊයෙද ආවේ." නැන්දා ඇහුවා
"ඔව්
නැන්දේ"
"මම
මේ ආවෙ දුව පොඩ්ඩක් හම්බෙන්න"
මම
දෙන්නට ඉඩ දීලා මිදුලට බැස්සා.
මිදුල
පිලිවෙලට සකසලා. මල් පෝච්චි දෙකක වතුසුදු පදුරු දෙකක් හැරෙන්නට අනික් සියල්ලේම වවා තිබුනෙ එලවලු.
ගස්
බෝන්චි පැල කිහිපයක්, බටු, බණ්ඩක්කා වවලා.
පර්චස්
20ක ඉඩම ලස්සනට කළමනාකරණය කරගෙන.
මගෙ
කෙල්ල හරියට මහන්සිවෙලානේ. මට එහෙම හිතුණා. පව්.
වතුර
බටේ අරන් ඔක්කොටොම වතුර දාන අතරේ ඇයත් මිදුලට ඇවිත්.
"තාත්තයි
මායි එකතුවෙලා හිටිව්වෙ. හොදද?"
"වෙරි
ගුඩ්."
"ඔව්වට
දාන පොහොර වගයක් ගැන තාත්තා කිවා. යන්න කලින් මට ගෙනත් දීලා යන්න. එතකොට ඔයාට ඊලග පාර නිවාඩු එනකොට ගෙදර හදපු එලවළු කෑවෑකි" ඕ නොනවත්වමින් ආඩම්බරයෙන් කියාගෙන යන්නීය.
"අදම
ගේමු බබා" මම කිවෙමි. අරපිරිමැස්ම හා සකසුරුවම හිමි බිරිඳක් ලැබීම මහත් භාග්‍යයකි. එක්තරා අතකින් එය වාසනාවකි.
"දැන්
ඔය ඇදුම් කිලිටි කරගන්නේ නැතුව ගිහින් මාරු කරගන්න. හෙට අදින්න එපැයි." ඇයට පැවසීමි.
******************
"කෑම
හරි. තාත්තත් එක්ක කන්න එන්න" ඈ ගෙතුල සිට හඩනැගුවාය.
අම්මාත්
තාත්තාත් ඇයත් සමගින් එකට සිට ආහාර වේලක් ගන්නේ සෑහෙන කලකින්‍ ය. අම්මා තවමත් ලේලිව නොරිස්සයි. එය හිතට වදයකි. එහෙත් ඉවසීමෙන් ගොඩ නගාගත යුතු බැදීමකි. නැතහොත් අසරණ වන්නේ මා ය.
කෑම
කා අස්කර අවසන ඈ සෙමින් කාමරයට ඇදුනාය. මමත් අම්මාටත් තාත්තාටත් සමග ටික වේලාවක් කතාකර කාමරයට ගියෙමි.
ඈ
ඇදුම් බෑගය අස් කර කිලිටි ඇදුම් සේදීමට පසෙකට කරමින් සිටියේය.
"කාපු
ගමන් වැඩ කරන්න එපා ටිකක් ඉන්න" මා ඇය ඇමතුවෙමි
"නෑ
බෑග් එක අස් කරා විතරනේ."
"ඔයා
දවස් කීයක් නිවාඩුද"
"දවස්
8ක් නිවාඩු"
"ශෝක්නේ"
ඈ සෙනෙහසින් මා වැලදගත්තාය.
"හෙට
ඔයාගෙ බර්ත්ඩේ එකට කොහාටද යන්න කැමති? අනුරාධපුර යනවද , අලුවිහාරෙ එක්ක යන්නද සෝමාවතී යමුද?" මා ඇගේ හිස පිරිමදිමින් ඇසීමි
"හානේ
මගෙ මහත්තයා නියමයිනේ මාව ට්‍රිප් එකකුත් එක්ක යනවද" ඈ සතුටින් විමසන්නීය.
"ඔව්නේ
අපිට කාලෙකින් කොහෙවත් යන්නත් බැරිවුණානේ. අනික අම්මලත් හෙට සීයලාගෙ ගෙදර යනවනේ"
"ම්ම්ම්
මම අනුරාධපුරයි මාතලේයි ගිහින් තියෙනවනේ. අපි සෝමාවතියේ යමු හොදේ."
"හා
සෝමාවතී ගිහින් වෙලාව තිබුනොත් පාසිකුඩා ත් යන්. එතන ඉදන් පොඩ්ඩ දුරනේ." මම කීමි
"වාව්
මරු" ඈ මා සිපගත්තේය.
***************
කෙමෙන්
රාත්‍රිය උදාවිය.
"ටීවි
එක දිහා බලන් ඉන්නෙ මම එක්ක චුට්ටක් කතා කරන්නකො" ඈ තුරුළු වෙමින් පවසන්නීය
"ඉතින්
ඔයාගෙ වැඩ ටික ඉවර වෙනකන්නෙ සුදු නෝනා හිටියේ" මම පැවසීමි.
"ඔයාට
මෙහෙන් ජොබ් එකක් හොයාගන්න බලන්නකො. එතකොට මටත් පාළු නෑනේ."
"බලමු
ඉතින්.එකපාරටම හොයාගන්න බෑනේ."
"නෑ
නෑ ඔය හොයාගන්න බැරිකම නෙවේ. එන්නෙ නෑ. රට වටේම ඉන්නවනෙ ඉතින්. මන් දන්නැතෑ"
"ඔව්
ඔව් ඉන්නවා ඒකනේ මාසෙකට සැරයක් ඇවිත් බලලා යන්නේ ඉන්න එකීව තමා" මා ඇගේ කණෙන් ඇල්ලුවාය.
"ඌයි..
මෝඩයා රිදුනා ඒකනන්"
"රිදෙන්න
තමා ඇල්ලුවෙ. හැමවෙලේම නෝක්කාඩු කියනවට"
"ලග
නැති හන්දනේ" ඈ කෝල වෙමින් තවත් තුරුළු වූවාය.
"අපි
යමු නිදාගන්න"
"වඩාගෙන
එක්ක යන්නොනා." කරේ එල්ලෙමින් පවසන්නීය
නිදි
යහනේද ඈ ගිරවියක මෙන් කියවන්නීය පුරා මාසයක ඕපා දූප දුක් දොම්නස් ඉවරයක් නැත.
රාත්‍රි 12 කණිසම සාලයේ ඔර්ලෝසුවෙන් නාද විය.
ඈ
තවමත් කියවන්නීය. මම ඇගේ තොල මතින් දබරගිල්ල තැබුවෙමි
"ටිකක්
ඉන්න දැන් මට කියන්න දෙයක් තියෙනවා"
මන්දාරම්
පහන් ආලෝකයත් ලයාන්විතව කැරකෙන විදුලි පන්කාවේ සුලගටත් මුසුවූ ඇගේ සුවද අනුරාගි සුන්දරත්වයක් උදා කරමින් පවතී.
මම
ඇගේ සුරතින් අල්ලාගතිමි. නිල් පැහැති කුඩා ඇස් යුගල මද අදුරේද දිලිසෙන්නීය. අද ඇගේ උපන් දිනයය. මීට විසි අට වසරකට කලින් ඈ මව් කුසින් බිහිවන විට කෙසේ ඉන්න ඇද්ද. පුරා 12 වසක් පෙම්බැද දෙමාපියන්ද සහෝදරයන්ද ඇතහැර මගේ සොම්නස වෙනුවෙන් දිවියම කැපකර ඈ පිලිබඳව සිතෙහි ගෞරවය සෙනෙහස හා කෘතඥතාව මුසු ආදරනීය සිතුවිල්ලක් හටගත්තේය.
"මගෙ
සුදු මැණිකට නිදුක් නිරෝගී සුබම සුබ උපන්දිනයක්, අපල දුක් දොම්නස් දුරුවෙලා සතුටෙන් සනීපෙන් සැහැල්ලුවෙන් හැමදාම ලස්සනට මගේ ආයුෂත් අරන් ජීවත් වෙන්න" සිතට නැගුනු අපරිමිත සෙනෙහස වචන වලට පෙරලමින් ඇගේ හිස පිරිමැද සිපගතිමි.
"තෑන්ක්
යු සෝ මච් මගෙ අප්පච්චියෝ හිතම පිරුණා. ඒත් ඔයාගෙ ආයුෂනම් එපා. මගෙ එව්වත් අරන් ඔයයි ඉන්න ඕනේ" ඈ මා දෑතින්ම බදාගනිමින් පැවසුවාය.
"මට
මේ වගේ අහිංසක සුවච කීකරු විනීත බිරිඳක් හදලා වඩලා දුන්නු ඒ අම්මටයි තාත්තාටයිත් පින් සිද්ද වෙන්න ඕනේ" මම අවන්කවම කීමි.
එවදනට
ඇගේ දෑසේ කදුලු පිරිණ.
"තාම
ඉපදුනා විතරනේ.චූටි බබානේ. අපි නිදාගමු. හෙට පාන්දර නැගිටින්නත් ඕනෙනේ." ඈ සනසවනු අටියෙන් පැවසුයෙමි"
"මාව
කවදාවත්ම දාලා යන්න එපා" ඈ පපුවට මුහුණ හොවමින් කොදුලාය
"මගෙ
වස්තුව කවදාවත්ම දාලා යන්නෑ. මගෙ මුලු ලෝකෙම ඔයානේ. අපි සින්හල අවුරුද්දට ඔයාලගෙ ගෙදර යමු. බැන්නත් කමක් නෑ.අක්කාත් ඉන්නවනෙ.කොහොම හරි ශේප් කරගම්මු. බයවෙන්න එපා බබා. අපිට බැරිවෙන්නෑ"
"හ්ම්ම්"
අදුරු උනු ඇගේ මුහුණට නැවත්ත් ප්‍රමුදිත විය.
"කවුරු
නැතත් ඔයාට මම ඉන්නවා. අවුරුදු ගානක් පෙරුම් පුරලා ලගට ගත්තෙ කවදාකවත් ඈත් කරගන්න නෙවේ"
"අයි
ලව් යූ සෝ මච්" එවදන් අවසන් වී රත් පැහැ ඇගේ සියුමැලි තොල් පෙති ආදරයෙන් සිප ගත්තෙමි.
****************
"ගුඩ්
මෝනින් නැගින්න මහත්තයො" ඈ තේකෝප්පයක් අතැතිව සෙනෙහසිමම ඇගේ සුරතින් අල්ලාගතිමි. නිල් පැහැති කුඩා ඇස් යුගල මද අදුරේද දිලිසෙන්නීය. අද ඇගේ උපන් දිනයය. මීට විසි අට වසරකට කලින් ඈ මව් කුසින් බිහිවන විට කෙසේ ඉන්න ඇද්ද. පුරා 12 වසක් පෙම්බැද දෙමාපියන්ද සහෝදරයන්ද ඇතහැර මගේ සොම්නස වෙනුවෙන් දිවියම කැපකර ඈ පිලිබඳව සිතෙහි ගෞරවය සෙනෙහස හා කෘතඥතාව මුසු ආදරනීය සිතුවිල්ලක් හටගත්තේය.
"මගෙ
සුදු මැණිකට නිදුක් නිරෝගී සුබම සුබ උපන්දිනයක්, අපල දුක් දොම්නස් දුරුවෙලා සතුටෙන් සනීපෙන් සැහැල්ලුවෙන් හැමදාම ලස්සනට මගේ ආයුෂත් අරන් ජීවත් වෙන්න" සිතට නැගුනු අපරිමිත සෙනෙහස වචන වලට පෙරලමින් ඇගේ හිස පිරිමැද සිපගතිමි.
"තෑන්ක්
යු සෝ මච් මගෙ අප්පච්චියෝ හිතම පිරුණා. ඒත් ඔයාගෙ ආයුෂනම් එපා. මගෙ එව්වත් අරන් ඔයයි ඉන්න ඕනේ" ඈ මා දෑතින්ම බදාගනිමින් පැවසුවාය.
"මට
මේ වගේ අහිංසක සුවච කීකරු විනීත බිරිඳක් හදලා වඩලා දුන්නු ඒ අම්මටයි තාත්තාටයිත් පින් සිද්ද වෙන්න ඕනේ" මම අවන්කවම කීමි.
එවදනට
ඇගේ දෑසේ කදුලු පිරිණ.
"තාම
ඉපදුනා විතරනේ.චූටි බබානේ. අපි නිදාගමු. හෙට පාන්දර නැගිටින්නත් ඕනෙනේ." ඈ සනසවනු අටියෙන් පැවසුයෙමි"
"මාව
කවදාවත්ම දාලා යන්න එපා" ඈ පපුවට මුහුණ හොවමින් කොදුලාය
"මගෙ
වස්තුව කවදාවත්ම දාලා යන්නෑ. මගෙ මුලු ලෝකෙම ඔයානේ. අපි සින්හල අවුරුද්දට ඔයාලගෙ ගෙදර යමු. බැන්නත් කමක් නෑ.අක්කාත් ඉන්නවනෙ.කොහොම හරි ශේප් කරගම්මු. බයවෙන්න එපා බබා. අපිට බැරිවෙන්නෑ"
"හ්ම්ම්"
අදුරු උනු ඇගේ මුහුණට නැවත්ත් ප්‍රමුදිත විය.
"කවුරු
නැතත් ඔයාට මම ඉන්නවා. අවුරුදු ගානක් පෙරුම් පුරලා ලගට ගත්තෙ කවදාකවත් ඈත් කරගන්න නෙවේ"
"අයි
ලව් යූ සෝ මච්" එවදන් අවසන් වී රත් පැහැ ඇගේ සියුමැලි තොල් පෙති ආදරයෙන් සිප ගත්තෙමි.
****************
"ගුඩ්
මෝනින් නැගින්න මහත්තයො"ඈ තේ කෝප්පයක් අතැතිව සෙනෙහසින් මා අමතන්නීය. තවත් සොදුරු උදෑසනක් එලඹ තිබේ.
"කම්මැලි
නැතිව නැගින්න. අම්මලත් බස් එකට දාන්න තියෙනවා. " ඈ මගේ අතින් ඇද්දාය.
******************
Next episode will be comming soon.
මගේ බිරිඳ 03